Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Kobiety w kokpicie" to ciekawa opowieść o bohaterkach drugiego planu, które w tzw. czynnej służbie niebojowej, jako pilotki rozprowadzające działały w szeregach ATA /Air Transport Auxiliary/.
"Piloci ustawiali się w kolejkach by zabrać samoloty w bój. Brakowało TYLKO ludzi, którzy dostarczyliby je na linię frontu".
Te braki kadrowe umożliwiły kobietom "przebicie szklanego sufitu" i pomimo niechęci np. generałów dywizji / samoloty były uświęconą domeną mężczyzn/ 164 pilotki - odważne, bezkompromisowe, temperamentne, uzależnione od latania, często z bogatych i tzw. "dobrych" domów- zapisały się na kartach historii II wojny światowej. Głównie były to lotniczki z Wielkiej Brytanii, USA, ale też z Chile, Argentyny i Polki - Anna Leska, Jadwiga Piłsudska, Stefania Wojtulanis.
Paradoksem było to, że transport samolotów, jako służba niebojowa, w całkiem dobrze bronionej Wielkej Brytanii, był jednym z bardziej śmiercionośnych zadań - zginęła niemalże co 10 pilotka służąca w żeńskim oddziale ATA.

Dla mnie wymienione na kartach książki 164 pilotki rozprowadzające to wielkie bohaterki / w książce znajdziemy historię zaledwie kilkunastu z nich/- zadanie dostarczenia samolotów to zawsze był samotny lot, bez aparatury radiowej, bez uzbrojenia, bez przeszkolenia w czytaniu wskazań przyrządów, pilotowanie nowych typów samolotów bez przeszkolenia, często słaba widzialność.... latały prawie w każdą pogodę...
"Znakomita większość z nich uważała, że nie robiły nic wielkiego, chciały latać, tylko tyle".
Książka dobrze napisana, polecam nie tylko zainteresowanym lotnictwem, czy II WŚ. Pół gwiazdki odjęłam za odmiany nazw miejscowości np. baza w Lutonie, mieszkały w Hollywoodzie, baza w Aldermastonie - może to jest nowy trend, mi to trochę przeszkadzało.

"Kobiety w kokpicie" to ciekawa opowieść o bohaterkach drugiego planu, które w tzw. czynnej służbie niebojowej, jako pilotki rozprowadzające działały w szeregach ATA /Air Transport Auxiliary/.
"Piloci ustawiali się w kolejkach by zabrać samoloty w bój. Brakowało TYLKO ludzi, którzy dostarczyliby je na linię frontu".
Te braki kadrowe umożliwiły kobietom "przebicie szklanego...

Lektura do polecenia na zbliżające się lato. W lekkiej formie historia naszej państwowości z okresu 20-lecia międzywojennego przedstawiona z perspektywy prezydenckich żon. Maria Wojciechowska, Michalina Mościcka, Maria Mościcka. Dwie pierwsze z przedstawionych w książce prezydenckich żon mogą być inspiracją dla współczesnych nam "pierwszych dam".

Lektura do polecenia na zbliżające się lato. W lekkiej formie historia naszej państwowości z okresu 20-lecia międzywojennego przedstawiona z perspektywy prezydenckich żon. Maria Wojciechowska, Michalina Mościcka, Maria Mościcka. Dwie pierwsze z przedstawionych w książce prezydenckich żon mogą być inspiracją dla współczesnych nam "pierwszych dam".

Na okładce książki "Siedem dalekich rejsów" znajdziemy slogan - perła polskiej powojennej literatury. Mhh... a ja ? Mam duży problem z oceną tej powieści.

Powojenne Darłowo, nacjonalizacja "prywaciarzy", niepewność jutra w nowej, nieznanej, komunistycznej Polsce. Roland Nowak - określony przez Tyrmanda jako " człowiek pośród decyzji" - planujący ucieczkę "na Zachód". Można się domyślać, że żyje z szabrowania m.in. "poniemieckich" kościołów.

Po przeczytaniu kilkunastu stron byłam przekonana, że będzie to świetna literatura - genialne scenki i dialogi / np. bluzka dla Anity, w wyszynku u Krztynki, scenka kapitana Stołypa z Tołłoczko/, gra słów, tyrmandowska ironia w patrzeniu na świat. Gdyby autor pozostał przy głównej historii oceniłabym tę powieść zapewne na 9 gwiazdek.
Pojawia się niestety element "romansowy". Miałam wrażenie, jakby wklejony w powieść na siłę, wybijał mnie z przyjemnego rytmu czytania, irytował. " Nie kupiłam" historii zakochania się Nowaka w ciągu zaledwie kilkunastu godzin i chęci zmiany planów, życia... Ten wątek przebiegałam zaledwie wzrokiem, kanciasty, nudny, niewiele wnoszący dla mnie jako czytelniczki. Tej części wystawiam maksymalnie 3 gwiazdki.
Ostatecznie oceniłam " Siedem dalekich rejsów" na 6-kę, bo od autora książek "Dziennik 1954" i "Zły" oczekuję jednak dużo więcej.

Fragment z tej 9-cio gwiazdkowej części ....
- Ta pani, pod ósemką - powiedziała Anita- przywiozła ze sobą trzy bluzki. (…) Jedna bluzka już trochę taka zdarta, ale ładna, takich tu nie ma. Wie pan, żeby tak zamiast napiwku(..) no, rozumie pan.
- (…)zrobię, co będzie w mojej mocy.
- Może się pan postara, przecież jesteśmy przyjaciôłmi. Pan nigdy nie chciał inaczej.
-Wybacz mi, Anito. Przyjaźń to piękna rzecz. (…)
- Lubię, jak pan mówi. Nie zawsze rozumiem, ale lubię. (…)
.....
- Anita chciałaby odkupić jedną z pani bluzek. Tę najbardziej zniszczoną.
- Przecież nie jestem magazynem bławatnym. Skąd jej przyszło do głowy, że sprzedaję bluzki.
- Nieporozumienie. Anita nie posądza panią o wędrowne kramarstwo. Po prostu zapalała nagłą namiętnością do jednej z pani bluzek.

Na okładce książki "Siedem dalekich rejsów" znajdziemy slogan - perła polskiej powojennej literatury. Mhh... a ja ? Mam duży problem z oceną tej powieści.

Powojenne Darłowo, nacjonalizacja "prywaciarzy", niepewność jutra w nowej, nieznanej, komunistycznej Polsce. Roland Nowak - określony przez Tyrmanda jako " człowiek pośród decyzji" - planujący ucieczkę "na Zachód"....